30 verhalen over wat helpt
Op 20 november 2019, tijdens de Week tegen Kindermishandeling, is het 30 jaar geleden dat het Internationaal Verdrag inzake de Rechten van het Kind is aangenomen door de Verenigde Naties. Daarom delen we een jaar lang 30 persoonlijke verhalen die een verschil hebben gemaakt in het leven (en werk) van professionals, ouders en kinderen die met kindermishandeling te maken kregen.
18. Paulien: ‘Wat er ook gebeurt, zie ons als ouders’
‘Wat Fred nog het meeste stak is, dat hij niet gezien is als ouder. Wie kende zijn zoontje nou het best?’
17. LINDA: ‘Sarah werd mijn motivator’
“Zij vormen voor mij de bevestiging dat het anders kan, dat we wel het verschil voor deze kinderen kunnen maken.”
16. Marjolein: ‘Kijken door de ogen van het kind’
“Dankzij hun vragen leerde ik hen, zo jong als zij waren, mee te nemen in mijn besluiten.”
15. Hameeda: ‘Mijn verhaal dient nu als instrument’
“Er waren gelukkig ook lichtpuntjes. Van een juf bij wie ik op schoot mocht zitten, tot het winnen van de verhalenwedstrijd op school.”
14. Laura: ‘Het is zo dapper dat de kinderen zijn gaan praten’
“We maken ons veel zorgen over de manier waarop jullie met de kinderen omgaan. Er moet echt verandering komen.”
13. DESIRÉE: ‘Had ik maar …’
“Vind je het fijn om hier professionele hulp bij te krijgen?”, vroeg ik.’
12. MAARTEN over ‘OPA’: ‘Had ik anders kunnen handelen?’
‘Je kunt problemen hebben, maar het wordt pas echt een probleem als je er niets mee wil doen.’
11. MARIEKE over LISANNE: ‘Vertrouwen op de kracht van het eigen netwerk’
“Maar vindt u het niet kwetsbaar”, vroeg ik hem, “een alleenstaande man met zoveel jonge kinderen?”‘
10. MYRA over ‘meisje van elf’: ‘Ze ging in het weekend gewoon naar huis’
‘Maar een kind zegt niet: “Dat doe ik omdat…” Dat weet het zelf ook niet.’
9. ESTHER over DAVE: ‘Mijn ouders gaven onze pleegbroer niet op’
‘Toch ging het niet goed. Het lukte Dave niet om rustiger te worden, zich veilig te voelen in de gezinssetting.’
8. ANJA over CARLIJN: ‘Ze wilde zo graag kind zijn’
‘Vaak is niet het belangrijkste wat een kind zegt, maar hoe het iets zegt.’
7. PETER over EVA: ‘Mooi om een mens bij te staan in zo’n moeilijke fase’
‘Het verhaal van Eva was de druppel en we besloten dat het anders moest.’
6. ELKE: ‘Geen vechtscheiding, want wij haddden Marieke’
‘Ik weet wel zeker dat het zonder Marieke allemaal niet zo goed was gegaan. Dat we aan onszelf niet genoeg hadden.’
5. ROSA over MANDY: ‘Dit kind was het gewend om geschopt te worden’
‘Hoe houd je ouders aangehaakt als je zelf een oordeel hebt over hun gedrag?’
4. ERIK over EVI: ‘Heb geen oordeel, zie wie ik ben’
‘Geregeld lees ik over agressieve uitbarstingen en gestelde diagnoses. Als ik hierin mee ga, staat iemand al met 5 0 achter.’
3. EVI: ‘Eindelijk werd ik niet meer gedwongen’
‘Door personeelstekorten kreeg ik telkens andere begeleiding. Dit wilde ik niet, want wat ik vertelde was superpersoonlijk.’
2. SOFIE: ‘Of ik knok of ik beland op de straat’
‘Ik was de eerste die erover sprak in mijn familie.’
1. MARIANNE over RITA: ‘Ik kan die boosheid nog steeds voelen’
‘Alles wees in de richting van seksueel misbruik maar die gedachte stond ik mezelf nog niet toe.’
Verschillende verhalen zijn geanonimiseerd ter bescherming van de geïnterviewde en/of de genoemde personen in de verhalen. De namen van de geïnterviewde personen zijn wel bekend bij het Nederlands Jeugdinstituut.